Je kent het wel: De familie wil na de dienst eerst rustig bijkomen met koffie en dan pas gecondoleerd worden. Een goed idee. Maar dan nodig je de achterste rijen uit om afscheid te nemen bij de kist en voor je het weet draait een man zich om. Het is immers de eerste keer dat hij de familie ziet die dag. Je kijkt met een knoop in je maag naar familie op de eerste rij. Ze zijn niet bezig met het afscheid, maar met beleefd glimlachen en knikken. Een opstopping ontstaat, want nu loopt niemand de familie zomaar voorbij. Een handdruk, knuffel, hand op de schouder… Dit is niet wat je had beloofd.
Met dragers organiseer je een strak en prachtig einde. Opschouderend, op de crescendo van het laatste muziekstuk, wordt het laatste moment van de crematieplechtigheid een indrukwekkend geheel. Het krijgt alle aandacht van de familie en genodigden. Mensen beleven het afscheid, in plaats van dat zij met licht ongemak langs de kist lopen en een "het-voelt-niet-afgerond-sentiment" in de koffiekamer kan blijven hangen.